Najczęściej są to umowy dzierżawy zawierane na długie okresy (do 30 lat).

Z uwagi na uwarunkowania administracyjne (długi czas niezbędny do uzyskania pozwolenia na budowę) termin początkowy trwania umowy z reguły związany jest z rozpoczęciem budowy, która może nastąpić nawet kilka lat po podpisaniu umowy.

I stanowią dochód pasywny – bez konieczności dokonywania jakichkolwiek inwestycji w grunt czy ponoszenia kosztów związanych z eksploatacją urządzeń.

Dla wielu właścicieli ziemi rolnej perspektywa takich dochodów jest bardzo kusząca, tym bardziej że jedna turbina zajmuje obszar ok. 0,5 hektara a dochody z niej znacznie przekraczają wartość samego gruntu, czasem w perspektywie nawet jednego roku.

• czas trwania umowy – 30 lat to długo, w tym czasie wiele może się zmienić w otaczającej nas rzeczywistości, co istotne – umowy te bardzo trudno rozwiązać przed zakończeniem ich obowiązywania;
• wysokość czynszu – dobrze aby był waloryzowany, na przestrzeni lat wartość pieniądza może ulegać znacznym zmianom (czego jesteśmy świadkami aktualnie);
• termin płatności czynszu – inwestorzy nie chcą płacić czynszu (lub płacą niewiele) za czas, kiedy nie korzystają z gruntu, a jedynie podejmują próby uzyskania pozwolenia na budowę, poważniejsze dochody z reguły zaczynają się wraz z inwestycją (czas oczekiwania może być liczony w latach);
• możliwość cesji praw i obowiązków po stronie dzierżawcy – operatorzy często handlują gotowymi projektami i chcą zapewnić sobie możliwość „wprowadzenia” kogoś innego w swoje miejsce do umowy;
• wydanie nieruchomości po zakończeniu umowy – warto zapewnić sobie w miarę krótki termin i oświadczenie o dobrowolnym poddaniu się egzekucji lub zastrzec kary umowne na wypadek brak zwolnienia gruntu.

Czy łatwo sięgnąć po takie pieniądze?

Nie i to nie dlatego, że przedsiębiorcy nie chcą budować farm wiatrowych. Firm zajmujących się tą działalnością jest wiele i posiadają środki potrzebne na inwestycje.

Problemem jest możliwość znalezienia terenu, na którym prawo dopuszcza taką budowlę.

Czyli turbina mogła zostać zbudowana jeśli w promieniu ok. 1.600 metrów od niej nie było żadnej zabudowy. Zabudowa w Polsce jest rozproszona co skutkowało tym, że bardzo mało terenów mogło być zagospodarowane w ten sposób.

Teraz wprowadzono zasadę odległości 700 metrów od zabudowy mieszkalnej zarówno istniejącej jak i możliwej do wybudowania na podstawie planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy.

Dodatkowo wprowadzono wymóg uwzględnienie planowanej inwestycji w planie zagospodarowania przestrzennego co skutecznie ograniczy na chwilę obecną możliwości inwestycyjne (plany powstają dosyć długo choć na horyzoncie mamy kolejną rewolucję w planowaniu przestrzennym, która w założeniu ma ułatwić takie inwestycje).

Przepisy obowiązujące do tej pory pozwalały na budowę farm wiatrowych na 1% powierzchni Polski.

Aktualne dają możliwość rozważania inwestycji na 12 % obszaru.

Zachętą dla umożliwienia tworzenia farm jest również – nałożony na operatora – obowiązek udostępniania mieszkańcom 10% mocy zainstalowanego wiatraka.